SAJRONE DONYA

SAJRONE DONYA

16.21


SAJRONE DONYA


                Wayah bengi jam wolu sabubare aku kerja, ora kaya biasane sing baliku jam 5 sore. Amarga mau aku dikongkon bos nglembur dadine ya bali rada wengi. Banjur kuwi aku adus sedela ngilangi kringet sabibare kuwi sholat. Aku klekaran ana ing sholatan sabubare sholat. Ora sadhar, aku keturon nganthi jam setengah rolas wengi.
                “Ealah rekane arep mbenekake kandhang malah keturon,” gunemku.
                Banjur kuwi jam setengah rolas aku sholat tahajjud 8 rekaat. Wis ora niat meh ngapa-ngapa, aku banjur menyang kamar mapan turu.  Aku liyer-liyer karo kemulan ana ing kasur. Tengah wengi kuwi rasane tentrem banget. Nalika wis krasa turu, aku krungu swara ‘blup’, banjur aku melek. Ora nyangka, aku weruh awakku sing lagi turu ing kasur. Posisiku ngambang ana ing ternit.
                Aku mung bias kaget lan bingung.
                “Gek-gek aku wis mati?” gunemku ana ing batin.
                Tanpa sadhar, sawanganku amba banget. Aku bisa weruh sanajan ana ing peteng. Ora mung kuwi, aku bisa weruh ana ing sajrone lemari tanpa mbukak lawange. Nanging aku mulai wedi, amarga aku weruh akeh lelembut ing saupengane omahku.
                Amarga wedi mau, aku merem banjur ora sadhar bayangkake lagi ana ing satengahing segara. Tenan, nalika aku bukak mripatku aku wis ana ing satengahing segara. Aku kelingan e-book sing wis tau tak waca irah-irahane ”Perjalanan Spiritual Orang Jawa”, e-book kuwi isine babagan ngraga sukma. Ya intine buku kuwi njlentrehkake yen saben uwong bisa misahke awak kalawan sukma utawa nyawa mbuh kuwi sengaja utawa ora.
                Nalika ana ing satengahe segara mau, teka-teka ana sing mitakoni saka mburi.
                “Le, ngapa kowe rene?” pitakonane wong  tuwa nggawa sorban putih. Kira-kira umure 70 taun.
                “Kula nyasar mbah. Mbah menika sinten gih?” gunemku karo penasaran.
                “Aku Mbah Wondo le, sing njaga kowe awit lair. Awakmu ora ngerti aku, nanging aku ngerti awakmu sakabehane le.” Ngendikane wong  tuwa mau.
                Ora suwe pas aku lagi guneman karo Mbah Wondo, saka kadohan ana pasukan  cacahe 15 prajurit nganggo jaran putih sing ngarep dhewe patihe. Prajurit-prajurit mau mlaku ing sandhuwure banyu. Lagi wae nyawang prajurit sing lagi mlaku marani aku, Mbah Wondo ujug-ujug wis ilang.
                “Nggoleki opo le? Ayo melu aku!” swarane patih mau mbentak.
Aku mung krasa wedi lan pasrah. Aku banjur digawa numpak jaran lan ditaleni kaya tahanan. Ora let suwe aku digawa menyang negri gedhe banget sing ana ing satengahing segara. Negara kuwi uwong-uwonge rupa wong jawa. Prajurite kaya prajurit sing ana ing Kraton Surakarta.
 Sanajan wonge wong jawa, prajurite Surakarta. Nanging negarane ora kaya Semarang,  Yogyakarta, utawa Jakarta. Negarane megah, ning ngendi-ngendi anane emas. Dalan ya saka emas ora ana aspal lan kendharaan. Ing saupengan negara ana tembok lan gerbang sing dhuwur banget. Ana siji gedhung sing gedhe banget kaya istanane Elsa ing pilem Frozen. Nanging kraton mau saka emas.
Aku durung ngerti jeneng negarane iki. Nanging rasane pengen urip ning kene sanajan dadi tawanan. Ing kono hawane adhem, ayem, lan tentrem.
Ora suwe aku dimedhunkake ana ing ngarep omah rada gedhe. Omah kuwi jebule penjara. Aku dilebokake ana ing salah sijine sel. Ing kana aku ora dhewe, ana wong sing sakumuran karo awakku.
“Mas, iki ning ngendi ya?” pitakonanku.
“Iki Negara Agharta mas, awakedhewe arep didadekake budak lan buruh bangunan negara iki. Kowe salah panggonan mas, panggonanmu asline ora ning kene.”  Wangsulane wong lanang mau.
“Lho lha sampeyan sinten? Saking pundi? Kok saged wonten mriki?” pitakonanku tenanan.
“Jenengku  Soleh  mas. Aku saka daerah Banyuwangi. Aku padha kaya kowe, nyasar tekan kene. Aku wis 10 taun dadi budak ana ing kene. Aku ora bisa bali menyang ragaku. Wes kabeh dalan tak jajal, nanging tetep ora bisa. Ya mungkin iki takdhirku.” Guneme karo nundhuk.
Aku ngrasa wedi banget. Aku wedi yen akhire dadi kaya Mas Soleh. Bakal mangan apa anak lan bojoku.
“Ora usah wedi mas, kowe nduwe kanca sing bisa njaga awakmu kuwi. Ora bakal dadi kaya aku. Mbuh kuwi suwe apa sedhela, mesthi sing njaga kowe bakal teka.” Gunemane Mas Sholeh.
“Donya iki amba mas, ing sajrone donya isih ana donya maneh. Ing sajrone bumi isih ana maneh. Awakku iki wis tekan ngendi-ngendi. Nanging ya gek iki sing luput.” Sambunge Mas Sholeh.
Ora let suwe aku digawa menyang tambang emas karo prajurit. Ning kana aku dipecuti lan disiksa dikongkon nambang emas. Ujug-ujug Mbah Wondo wis ana ing mburiku.
“Wis wektune bali le, ayo.” Guneme Mbah Wondo
Aku bingung banjur teka melu Mbah Wondo. Kabeh dadi peteng ndedhet pas aku dirangkul Mbah Wondo.
“ Mas tangi wis kawanen!”
Aku banjur melek lan weruh garwaku lagi nata sandhangan ing lemari.
“Mas tangi wis jam piro iki? Sampeyan yen selasa biasane mangkat gasik to mas.” Guneme garwaku, Denny.
“Iya nduk, iki aku wis melek,” sautku.
Aku mung bisa bingung karo kedadeyan wengi mau. Kaya ngimpi, nanging ya nyata. Nanging nalika aku bubar adus meh nganggo sandhangan, aku ngrasakake lara ana ing gegerku. Pas tak cedhakake ing kaca kaya ana bekas pecutan sing mblaret-mblaret.
“Ya pancen bener yen sajrone donya ana donya maneh.” Gunemku ing batin.
Unknown

Share this

More

Related Posts

Next
« Prev Post
Previous
Next Post »

:)
:(
hihi
:-)
:D
=D
:-d
;(
;-(
@-)
:P
:o
:>)
(o)
:p
:-?
(p)
:-s
(m)
8-)
:-t
:-b
b-(
:-#
=p~
$-)
(y)
(f)
x-)
(k)
(h)
cheer
Langganan: Posting Komentar (Atom)