LINGSIR WENGI

LINGSIR WENGI

16.00


LINGSIR WENGI

                Esuk kuwi hawane adhem, kabut iseh kandhel, srengenge durung tangi saka pasareyane. Nanging sanajan kuwi iseh esuk banget, Pak Kodrat uwis tangi mubeng-mubeng niliki lele-lelene sing ana ing pirang-pirang kolam. Sejatine dheweke nduwe peternakan iwak lele sing wis lumayan kondhang ana ing sakecamatan.
                Pak Kodrat saiki umure 43 tahun, dheweke urip dhewe. Saben dina anane ya ngurusi lele lan sapi-sapine.  Pak Kodrat nduwe omah sing lumayan gedhe, amarga dheweke biyen salah siji pegawai ana ing Dinas Perhutanan.
                “Pak Kodrat, nembe sibuk pak?” gunemane Andri saka pinggir omahe Pak Kodrat.
                “Iyo le. Kowe kuwi ora turu wae, pisan-pisan nulungi tanggane barang” Pak Kodrat nyauti.
                “wah, ngapunten, kula  alergi lele pak. Haha” guyone Andri.
Ya ngono kuwi antarane Pak Kodrat lan Andri, sanajan beda umur nanging wis kaya kanca. Andri kuwi mahasiswa sing lagi semester 3. Dheweke lagi setahun setengah dadi tanggane pak Kodrat amarga wong tuwane sing pindhahan. Gawean wong tuwane guru ana ing salah siji SMA favorit ing Ambarawa.
Wayah wis ganti dadi wengi. Pak Kodrat wis rampung anggone ngurus-ngurusi lele lan sapine. Banjur dheweke lungguh-lungguh ngopi ana ing plataran omah.
“Ya Allah, wengi iki padhang banget. Ora ana kabut, ora ana lamuk, lintang-lintang padha kelap-kelip. Aku kangen...” guneme Pak Kodrat karo nyawang langit.
“Kangen kula Pak Kodrat?” Andri nyaut saka pinggir omah.
“Edan tenan kowe le, marakke kaget. Mrene le, ngopi.” Guneme Pak Kodrat.
“Wah enggih pak.” Guneme Andri karo marani Pak Kodrat ana ing plataran.
“Piye le kuliahmu? Ora pacaran wae to?” pitakonane Pak Kodrat.
“Alhamdulillah lancar pak. Boten, kula samenika boten gadhah pacar pak. Wong kula mawon madosi nanging dereng ketemu-ketemu. Hehe” wangsulane Andri karo guyon.
“Lha hondamu wae wis ninja RR, kok ora nduwe cewek le. Eman-eman ninjamu. Hehe” Pak Kodrat bales guyonane Andri.
“Walah pak, sakniki lare estri samenika kathah ingkang boten sae. Kathah ingkang tresnanipun kalih sepuranipun pacar pak, boten kalih manungsane”  wangsulane Andri.
“Ora mung saiki le, jamanku biyen ya kaya ngono kuwi. Nanging kan kepriye carane ngowahi sing elek dadi sing apik lan sing apik dadi luwih apik le.” Guneme Pak kodrat.
“Wah nggih leres nggih pak yen samenika. Lha Pak Kodrat wau kangen kalih sinten pak?” pitakonane Andri.
“Kangen bojo lan anakku wedok le. Wis suwe ora ketemu.”
“lho lha garwanipun kalih larenipun panjenengan wonten pundi pak?”
“Wes raono le. Ya ngene iki kahananku, saben wayah lingsir wengi isane mung getun.” Ngendikane Pak Kodrat karo ngombe kopine.
“Getun pak?” pitakonane Andri tenanan.
“iya le, tak ceritani. Dadi, sewelas taun kepungkur nalika meh tahun baru. Pas kuwi anakku iseh SMA kelas telu. Dheweke pinter lan bekti marang wong tuwa. Nanging sawijining dina, anakku bali wengi, jam setengah sanga. Dheweke bali karo wong lanang sing padha-padha nggawa klambi SMA. Biyen aku wonge tempramental utawa gampang nesu lan teges. Sawise tekan plataran ora suwe aku langsung ngomong karo anakku, tak kon minggat. Dheweke padahal arep ngomong nanging langsung tak tutupi lawang. Sakrunguku dheweke nangis banjur lunga karo bocah lanang mau.”
“samenika larenipun panjenengan wangsul saking sekolahan pak?” sautane Andri.
“iya le, wong saka esuk mangkat sekolah durung bali barang.” Pak Kodrat mangsuli.
“oalah, gihpun pak, lajengaken hehe.”
“lha sabanjure kuwi aku marani bojoku ana ing mburi. Aku ngomong yen aku wis ngekongkon anakku dhewe minggat saka omah. Dheweke langsung nesu karo aku. Dheweke ngoceh ora karuan. Banjur akhire tak saut yen dheweke ora bisa ndidik anak sing bener. Lha sabubare kuwi dheweke jupuk kunci sepeda motor banjur metu omah nggawa vario.” Pak Kodrat banjur meneng sedela karo ngombe kopi irenge.  Nanging Andri iseh nyawang pasuryane Pak Kodrat.
“Ora let suwe sabubare wong loro kuwi lunga saka omah, aku oleh kabar yen anak lan bojoku kacilakaan. Sing anakku ditabrak bis gedhe sing lagi nyalip, garwaku nabrak wit amarga ora isa menggok ing tikungan.” Pak Kodrat neruskake ceritane.
“Innalillahi.” Andri nyebut.
“iya le, pas kanca-kancane anakku layat ngomong yen anakku bali bengi amarga dheweke dadi panitia salah sijine adicara ing sekolahan. Aku mung bisa kaget. Bar kedadean kuwi 2 taun aku depresi. Gaweyanku ora bener amarga saben wengi mung ndelok langit karo nggetuni kedadean kuwi mau nganthi esuk.”
“lha bocah lanang ingkang boncengkaken larenipun panjenengan kados pundi pak?” pitakonne Andri.
“Slamet le, amarga pas kuwi dheweke iseh ning honda nanging anakku kepental ana ing ban bis kuwi mau.” Pak Kodrat ngendika.
“Ya kabeh kuwi salahku. Le tak kandani, dadi cah lanang kuwi kudu gemati marang anak bojone, lan kudu tanggung jawab. Omongane wong lanang kuwi ya kudu dijaga, dipikir dhisik sadurunge diomongkake. Aja nganthi kaya aku iki le, sanajan kabutuhan wis mampu nanging rasane kosong kaya ora nduwe apa-apa. Nggolek bojo ya sing gemati karo kowe ben ya gemati karo anakmu mbesuk.” Ngendikane Pak Kodrat marang Andri.
“Nggih pak, matur suwun wejanganipun. Wah menawi larenipun Pak kodrat taksih wonten nggih sampun kula tembung pak. Hehehe. Kula pamit rumiyin pak, sampun ndalu!” guyonane Andri karo mlayu mlebu omahe.
“Nembung-nembung sirahmu kuwi le le! Wong edan! Haha” guyone Pak Kodrat.
Wengi kuwi dadi sepi amarga Andri sing wis mlebu omahe. Mung ana swara kodhok karo jangkrik. Nanging Pak Kodrat iseh lungguh nyawang lintang lan ngombe kopi irenge.
Unknown

Share this

More

Related Posts

:)
:(
hihi
:-)
:D
=D
:-d
;(
;-(
@-)
:P
:o
:>)
(o)
:p
:-?
(p)
:-s
(m)
8-)
:-t
:-b
b-(
:-#
=p~
$-)
(y)
(f)
x-)
(k)
(h)
cheer
Langganan: Posting Komentar (Atom)